murder

my untold tales of sorrow lulls my heart into a deep slumber.
melancholy is a hatchet that drives down—penetrating on my tormented soul.
was not you who promised to save me [to lift you from guilt]?
heroically, you wanted to liberate me from the constraints that you yourself carefully laid around me.
i was blinded with your gentle words.
your whisper is an ominous black mist that continuously engulfs my being—far from being free.
my heart is dead, my soul gone cold in abyss.
you summoned freedom but it was too late.
my time has come…
my blood soaked the clouds of heaven, turning it into a crimson red display.
my body had gone numb—lifeless.

i am the child

i am the child who cannot talk.

you often pity me, i see it in your eyes.
you wonder how much i am aware of--i see that as well.
i am aware of much--wheher you are happy or sad or fearful, patient or impatient, full of love and desire,
or if you are just doing your duty by me.
i marvel at your frustration, knowing mine to be far greater,
for i cannot express myself or my needs as you do.

you cannot conceive my isolation, so complete it is at times.
i do not gift you with clever conversations,
cute remarks to be laughed over and repeated.
i do not give you answers to your everyday question, responses
over my well-being, sharing my needs, or comments about the world, about me.
i do not give you rewards as defined by th world's standards--
great strides in development that you can credit yourself.
i do not give you understanding as you know it.

what i give you is so much more valuable--i give you instead opportunities.
opportunities to discover the depth of your character, not mine;
the depth of your love, your commitment, your patience, your abilities;
the opportunity to explore your spirit more deeply that you imagined possible.
i drive you further than you would ever go on your own,
working harder, seeking answers to your many questionswith no answers.
i am the child who cannot talk.
i am the child who cannot walk.
the world seems to pass me by.
you see the longing in my eyes to get out of this chair,
to run and play like other children.
there is much you take for granted.
i want thetoys on the shelf, i need to go to the bathroom,
oh i've dropped my fork again.
i am dependent on you in these ways.
my gift to you is to make you more aware of your great fortune,
your healthy back and legs, your ability to do for yourself.
sometimes people appear not to notice me; i always notice them.
i feel not so much envy as desire, desire to stand upright,
to put one foot in front of the other, to be independent.
i give you awareness.
i am the child who cannot walk.

i am the special child.
i dont learn easily, if you judge me by the world's measuring stick,
what i do know is infinite joy in simple things.
i am not burdened as you are with the strifes and conflicts of a more complicated life.
my gift to you is to grant youthe freedom to enjoy things as a child,
to teach you how much your arms around me mean,
to give you love.
i give you the gift of simplicty.
i am the special child.

i am the special child.
i am your teacher.
if you allow me, i will teach you what is really important in life.
i will give you and teach you unconditional love.
i gift you with my innocent trust, my dependency upon you.
i teach you about how precious this life is and about not taking things for granted.
i teach you about forgetting your own needs and desires and dreams.
i teach you giving.
most of all, i teach you hope and faith.
i am the disabled child.

fairy tale

"so you could give me wings to fly,
catch me if i fall
or pull the stars down from the sky,
so i could wish on them all
how could i ask for more,
your love is the greatest gift of all..."

narinig ko lang yung nasa tapat ng room ko na kinakanta tong mga lines na to. mushy. mushy pero iba ang dating. pwedeng gamiting theme song ng isang makabagong fairy tale.

sinu-sino ba ang nasa fairy tale mo?

kung ikaw ay babae:
ikaw--malamang ikaw ang bidang babae na naghihintay sa kanyang makisig na mandirigma na nakasakay sa puting kabayo.
si prince charming--bagamat walang butas ang puwet upang magkaroon ng imperfection sa kanyang kabuuang perpekto, siya ang hinihintay mo.
ang bruha/wicked stepmother/sister/halimaw/o kung sinong impakta--as the typical fairy tale shows, siya/sila yung mga pilit na sumisira sa diskarte mo.
amang hari at inang reyna/mga simpleng magulang--sila ang mga kinalakihan mong maaaring sumuporta sa endeavor mong prinsipe o humadlang sa inyong pagmamahalan kung ang napili mo ay hindi dugong maharlika [kung ikaw ay isang prinsesa].

ang iyong hinahangad na katapusan: "ikaw at si prince charming, nakasakay sa kabayo pagkatapos ng kasal--and they lived happily ever after..."

kung ikaw ay lalake:
ikaw--ang prinsipeng naghihintay sa babaeng karapatdapat sayo. wala kang pakialam kung prinsesa siya o hindi basta't kayo ay nagmamahalan. lahat ng kapahamakan ay susuungin, maipamalas lamang sa giliw ang matamis na pagsinta.
si snow white/cinderella/sleeping beauty/ariel/rapunzel--ang babaeng pinakamimithi mo.
ang mga villains at kung sinopang robbers o karibal--sila ang mga goons na kakaharapin mo at kailangang mapataob para maimpress ang prinsesa mo.
amang hari at inang reyna--ang mga magulang mong pwedeng supportive o maging kontrabida kapag di nila gusto ang napili mong babae.

ang iyong hinahangad na katapusan: "ikaw at ang prinsesa mo--nasa isang kahariang pinamumunuan mo.

dahil babae ako, magfofocus ako sa fairy tale ng mga babae. gaano na ba na-stereotype ang buhay ng babae? [disclaimer: di ako true-blue feminist.]

ang hirap hanapin ng sense of contentment and completeness. madalas hinahanap natin yung tao na magbibigay satin non... ang hirap hanapin. ang di natin alam, salamin lang ang kailangan natin para makita yun. tama, salamin lang. salamin ang kailangan mo para makita ang sarili mo.
bakit, ano/sino ba ang hinahanap mo?
si price charming?
bakit?
para mabuo ang fairy tale mo?
gising!
alasdose na ng hatinggabi.
wala na ang magic ni fairy godmother... at higit sa lahat, ibang panahon na ngayon.

maghihintay ka na lang ba? maghahanap? ang mas mabuti mong gawin, tingnan mo ang salamin. ikaw ang makakasagip sa sarili mong astang damsel in distress. ikaw ang dapat kumalaban sa mga bruhang nakikipagbuno sayo.

"so you could give me wings to fly,
catch me if i fall
or pull the stars down from the sky,
so i could wish on them all
how could i ask for more,
your love is the greatest gift of all..."

oo, maganda nga kung may pinag-aalayan ka ng kantang ito... romantic. sweet. tataba ang puso ng pinag-aalayan mo... pero bakit hindi mo gawin sa sarili mo? patubuin mo ang iyong pakpak upang ikaw ay makalipad at hindi na aasa sa kabayo ni prince charming para dalhin ka kung saan. saluhin mo ang sarili mo sa bawat pagbaksak para hindi ka mabasag at madurog. abutin mo ang mga bituin, pagtyagaan mong sungkitin--kaya mo naman e.

kapag nagawa mo na, mararamdaman mo...
ano pa nga ba ang hihilingin mo?
ang pagmamahal sa sarili ang pinakadakilang regalo mo sa iyong sarili't pagkatao.
---at ikaw na marahil ang pinakamaligayang babae sa galaxy.
[bonus na lang si prince charming kung magpumilit man siyang sumali sa kwento mo].

and you'll live happily ever after.
--the end--

sakim

huwag kang lumapit sa'kin,
pagkat ika'y malilinlang rin
ng balatkayong angkin
ng yaring kaluluwang sakim.

lumayo ka't umiwas
sa karimlan ika'y tumakas
hangga't panaho'y di pa lumilipas
bago pa ikaw magumon sa pagwawakas.

huwag mo akong salingin
kung ayaw mong ika'y maangkin
angkini't gawing akin
ng kaluluwang ikaw ang nasang lihim.

kapag kaluluwa mo'y nahigit,
kalungkuta'y panandaliang iwawaglit
pagkat sa kaluluwang puno ng pait,

ikaw ang nais makamit.

straight

seven nights of insanity,
seven days of carelessness.
it was a week of lights,
it was a week of songs
in a small room with tables, bottles, buckets and smoke.

the week continues...

...and i miss everything so much.

[including you]

sensitizer

sensitizer.
sensitizer--you make me burn.
your mere existence makes me realize that i do exist.
you are the stimulus that makes me respond extravagantly.
you make me feel the extremes of affect.

conspiracy

in the wrong place and wrong time

---wrong instance,

i laid my eyes on you.

the planets aligned...

and everything conspired to convince a doubtful soul

that you are the "right" in the pool of wrongs.

i was indeed carried away by the persuasion.

the rain has fallen,

the effect of lights has faded...

i have realized:
it was a heap of coincidences

that this tired soul has blown out of proportion.

but on second thoughts,
the gathering of every stick to form the bundle
may be a work of fate.

i just have to wait for the next alignment of the planets

to confirm that yes, you are the "right" in the pool of wrongs.

[despite all the present veniality] so i would wait.

when the time comes,
with the planets aligned and stars that shine,
i would count all the concurrences,
--and maybe the i and the you will be an us.

wasted?

*cheers*

"come up to meet ya, tell you im sorry..."

*cheers*

"you're beautiful it's true..."

*cheers*

my head's spinnin' like a top.
am i wasted?
no, am not.

thoughts runnin' in my mind,
like in a race they wouldn't stop.
am i wasted?
no, am not.

a couple of gulps
with a few notes i could humm in my clouded mind.
those were woes of an undying yet dying "thing".
am i wasted?
certainly not.

"and tell me you love me,
come back and haunt me..."

*cheers*

i came back for you.

*you're so f*cking special, i wish i was special...

i'm a creep. i'm a weirdo. what am i doin' here?"

*cheers*

"but it's time to face the truth...
i'll never be with you..."

*cheers*

dadda will soon be home

i can feel you worry inside my womb.
do you hear momma cry?
don't worry honey, momma will be alright.
dadda will soon be home.

sleep my little child.
momma will keep you away from harm.
suckle your thumb, rest and be at peace.
dadda is on his way home.
do not listen to momma's cry.
do not feel momma's tears.
momma is fine.
momma will not let anyone hurt you.

worry not my little baby,
momma will never forsake you.
i shall hold you close to me.
dadda will be home soon.
dadda will be home soon.

i know

i am drowning
--drowning in the murky waters of grief and despair.
i know you wouldn't save me despite my struggle for little air.

i am chained
--chained in the pillars of pain and bitterness.
i know you wouldn't free me despite my battle for little freedom.

i am dying
--dying in misery in this sultry hell
i know you wouldn't redeem me despite my tight grasp for my dear life.

i know you would do a thing.
i just know.
you want to squelch my whole being.

luwad

may dalawang kimpal ng luwad.
hinubog ito sa dalawang rebulto--ikaw at ako.

kunin mo ang ating mga rebulto,
gutayin mo sa bawat bahagi.
pagsamahin mo.
masahin mo at gawing isa ang dalawang luwad.

may isang kimpal ng luwad.
hubugin mo ito sa dalawang rebulto--ikaw at ako.
hubugin mo ang dalawa mula sa isa...
sa iyo ay naroon ako,
at sa akin ay naroon ka.

kung ibig mo akong makilala

Kung ibig mo akong makilala,
lampasan mo ang guhit ng mahugis na balat,
ang titig kong dagat---
yumayapos nang mahigpit sa bawat saglit
ng kahapon ko't bukas.

Kung ibig mo akong makilala,
sunduin mo ako sa himlayang dilim
at sa madlang pagsukol ng inunang hilahil,
ibangon ako at saka palayain.

Isang pag-ibig na lipos ng lingap,
tahanang malaya sa pangamba at sumbat
may suhay ng tuwa't ang kaluwalhatia'y
walang takda---
ialay mong lahat ito sa akin
kung mahal mo ako't ibig kilalanin.

Kung ibig mo akong kilalanin,
sisirin mo ako hanggang buto,
liparin mo ako hanggang utak,
umilanglang ka hanggang kaluluwa---
hubad ako roon; mula ulo hanggang paa.


--r.e.mabanglo

pagkakamali

minsan hindi sapat ang karanasan ng iba para magsilbing aral sa buhay natin.
minsan, kailangang tayo mismo ang makaranas magkamali para mas matutuan ang leksyon ng buhay.

kung nagkataong kabaliktaran, isa na lang sana ang nakaranas ng lahat at siya na ang nagturo sa ating lahat kung paano mabuhay ng walang pagkakamali.

...perpekto na sana ang lahat at wala nang naulit pang kamalian.

morbidity

i am a sado-masochist.
-----i long to inflict pain unto you and me.
-----your pain will be my pain and mine will be yours.
-----in pain we shall be together.

i am a bloodthirst.
-----i hunger for blood.
-----in a chalice will be the concoction of our blood--your blood and my blood.

-----i shall devour it to the very last drop.

i am a ferocious beast.
-----i starve for your flesh.
-----inside my empty breadbasket we will be one--your flesh and mine.
-----i shall relish on your fare while blood stains the clean white sheets that cover my predation.

random thoughts...

mahirap magpakatotoo sa mundong magaling maghusga. gawin mo gusto mo, sasabihin nila pakawala ka. gawin mo gusto nila, sasabihin nila sunudsunuran ka at masyadong palaasa. kapag pumalpak ka, ikaw ang tanga. kapag nagtagumpay ka, dapat ka daw magpasalamat sa suporta nila.

mahirap intindihin ang mundo kapag di mo naiintindihan ang sarili mo. bakit ka nga ba ganyan? bakit nga ba ako ganito? nakakalito.

di ko lam kung simple ba ang buhay at ako lang ang nagpapagulo o kung kumplikado na "by nature" ang buhay at pinapagulo ko pa lalo. hindi ko alam kung ako ang nambibiktima sa sarili ko o ako ba ang biktima ng ibang taong parte ng mapanghusga at magulong mundo.

marami pa akong anggulo na hindi nakikita. marami ka pa ring aspetong hindi nakikita sa pagkatao ko. kilala mo ba ako? kung oo ag sagot mo, ang galing mo. ipakilala mo ako sa sarili ko.

gahibla ng buhok mo sa anit--yan lang ang nakikita mo sakin. marami pa. marami ka pang hindi alam. isa akong libro na maraming punit na pahina.

hindi ganoon ka-organisa ang thoughts ko sa panahong ito kaya kung ano ang mas masidhing damdamin, yun ang isinasatitik ng mga daliri kong masakit dahil masyadong upod ang pagkakagupit ng kuko ko gamit ang nailcutter ni joycelalu.

napakanegatibo na ng tingin ko sa mundo. wala akong pakialam kung kokontrahin mo ako. nature yan ng mga tao sa mundong ito kaya ganito ang sphere na ginagalawan ko. nakakapagod. nakakarindi. nakakasawa. kung pwede lang ngang lumipat sa ibang mundo [kung meron nga], nag-empake na ako ng gamit kanina pa...

ginusto kong baguhin ang ginagalawan ko. nagsimula ako sa sarili ko pero di ko alam kung san magsisimula at ano ang unang gagawin. problematik. napakaraming Hudas dito na talagang dadaan sa buhay mo para guluhin kapag inaayos mo na.

nakakainis.

si asul, dumating sa buhay ko at pinasaya ako. tinuruan ako ni asul na may iba pang kulay maliban sa itim. pero sa huli, puro pula ang nakikita ko. dugo. magnanakaw pala si asul--ninakaw niya ang sentro ng pagkakakilanlan namin.
si puti, dumating din sa buhay ko nang di sadya. hindi siya sakin una pa lang. at hanggang ngayon, hindi pa rin siya sakin.
si dilaw - dumating siya nung nawala si asul. pagnanakaw rin ang motibo pero huli na siya... naunahan na siya ni asul. kawawa naman.
si berde, pinakapaborito ko siya sa lahat ng sumunod kay asul. palagi ko na siyang nakikita. sinubukan kong magnakaw pero di ko pala kaya panindigan. binuksan ko ang kanyang lalagyan at hinayaan ko lang na nakatiwangwang.
si maroon ay isa sa mga pangkaraniwang taong nakilala ko. wala akong gaanong masabi sa kanya maliban sa napakahina niya.
si kahel naman ay isang bubot na hindi na namukadkad. maganda naman yung ganoon na lang.

makulay hindi ba? pero kapag ang mga kulay na yan, inihalo mo sa itim, ano ba ang kalalabasan? hindi ba't isang maruming kulay? kulay lusak. putik. dumi. itim. pusali.

mahirap magpakatotoo sa mundong mapanghusga. kahit gaano kakulay ang isinama mo sa itim, ang kalalabasan ay madilim pa rin.

pananaw

naniniwala ako sa Pilipinong may pagmamahal sa sariling bayan, sa kapwa Pilipino, at sa kanyang sarili.
siya ay Pilipinong may paggalang sa sariling wika at kultura, maging sa kulturang etniko man o banyaga.
siya ay Pilipinong mahusay at may kakayahang magtagumpay sa gitna ng balakid.
naniniwala ako na ang Pinoy ay may talino, progresibo, produktibo, at may disiplina.
siya ay may kakayahang magbago--mula sa Juan Tamad patungo sa matagumpay na Juan dela Cruz.

Kaya ng Pinoy--kayang-kaya!

superman ng pinoy

manny pacquiao...

---nanalo na naman si manny.
---dagdag na naman tiyak ang mga endorsements ni pacman.
---sikat na naman si manny, ang pilipinas, ang pinoy, si gma.
-----bida na naman si pacquiao sa usapan, tsismisan, dyaryo, radyo, tv, etc.
-----sikat na naman ang pinas sa ibang bansa kahit na lubog pa rin tayo sa utang.
-----sikat na naman ang lahi ni juan dela cruz.
-----at syempre, magpapahuli ba naman si gloring?
-------malamang bukas nasa front page na siya ng mga dyaryo
---------pinaparangalan si pacman sa malacañang.

crush ko si manny pacquaio.
---kamukha kasi niya yung crush ko nung nasa high school ako.
---lahat gusto si manny.
-----lolo ko, di matigil sa isang tabi kapag may laban si pacman.
-----si papa, kahit pagod, maagang gumising para abangan ang laban ni pacman.
-----yung kapatid ko, maaga rin gumising kaninang umaga.
---maraming may gusto kay manny...
-----si jinky...
-----at isang babaeng napabalitang naanakan daw ni manny
-----at ngayon, ako.

si manny pacquiao nga ang superman ng pinoy.
---ngayon, nagbalik siya dahil sa pagkakapanalo niya kay chololo larios.
---mas gwapo pa siya kay aga mulach dahil mas marami na ata siyang endorsements.
---hinahabol na naman siya ng mga reporters para mainterview at makunan ng litrato.
---siya ang saving mask ng pinas na magtatago sa mga pilat na mula sa sugat ng
-----pagdarahop, kahirapan, terorismo, at pulitika.

salamat pacman...
buti na lang bumalik ka.

look!
up in the ring!
it's pacman!
--saving the day...

little manhattan

love isn't about ridiculous little words.
love is about grand gestures.
it's about airplanes pulling banners over stadiums,
proposals on jumbo screens, giant words in sky wirting.
love is about going that extra mile even if that hurts..
letting it all hang out there.
love is about finding courage inside of you that you didn't know it was there.

i dont wanna talk to you...

instead of acad works...

simple lang akong tao.

ito lang ang gusto ko:

whapak!

there is a special level of comfort between two matching souls...
an unbreakable bond of constant support and closeness--oneness.

it's when a warm embrace feels so right...

or when two hands fit so snugly...

it's a feeling that's hard to define but easy to recognize.

and when you find that comfort, you just know...

YOU'LL NEVER LET GO.

from a dying soul

just because my eyes are not in tears, it doesn't mean my heart does not cry...
and just because i come out strong does not mean there's nothing wrong...

often, i choose to pretend i am happy so i dont have to explain myself to people who would never even understand.

smiling has always been easier than explaining why i am sad...

excuse my humanity

...

im back again to my old self.
...
would you care to rescue me from this surge of melancholy?
...
let me heal.
...
let me die.
...
for it is in my death,
that i would come back to life.

...

putting out the flame

i held the flame tenaciously in my hands. it burned with much passion. i held it close to me and felt its warmth engulf my whole being--cover all the bruises and enshroud the pain.i wanted it to flicker as the surge of emotions continually cascaded in my system.

i never desired to cease the fire yet it came to the point when i was scorched painfully--more painful than the wounds caused by the billow of sadness that thrives in my soul. it should be over... so i squashed the holocaust in my grasp. when i opened my palm, the fancy flame was nothing but dire ashes.

juicy

ni Glaizza Ellyn Mae D. Castillo

Tinawag mo ang aking pansin nang tawagin mo ang isang batang takatak.
"Boy, isa nga!"
Sabay abot ng pisong sobra sa sukli ng ale sa tindahan.
Tinitigan kita—kampanteng nakaupo sa bangko.
Pinunit mo ang papel na balot,
At hinubad ang palara ng papawi sa pagkapanis ng iyong laway.
Isinubo mo ang kanina lamang ay nakabalot.
Nginuya.
Sinipsip.
Nguya.
Sipsip.
Nguya.
Sipsip—sinasaid ang natitirang tamis.
Nang mawalan ng lasa'y inilabas mong muli ang palarang balot.
Iniluwa mo ang nginunguya at walang ingat na nilamukos kasama ng palara.
Pilit mo itong isiniksik sa siwang ng bangkong inuupuan.
Dumating ang syota mo.
Walang alam na naupo sa pinagsiksikan mo ng pinagsawaan.
Dumikit iyon sa kanyang puting palda.
Natapos ang ilang minutong pag-uusap, kinuha mo ang kanyang gamit at siya'y tumayo.
Bigla kang natawa.
Nakita mo ang iyong basura sa puwitan ng kanyang palda.
Inalis mo iyon habang pilit na pinipigil ang pagbungisngis.
Nagalit siya.
Nagsosori ka habang muling idinidikit ang sanhi ng kanyang pagkainis sa bangko.
Di mo napansing nalaglag ito sa semento.
Umalis siya at iniwan ka—hindi pinakinggan ang iyong sinasabi.
Sa paghakbang mo upang habulin siya'y naapakan mo ang madikit na pilit mong ibinabasura kanina pa.
Batid kong iritado ka na—nagsalubong na ang makapal mong mga kilay.
Ikinaskas mo sa semento ang sapatos mo.
Di pa rin maalis ang dumikit dito.
Inalis mo na lamang iyon gamit ang iyong kamay.
Alam kong nandidiri ka—bakas sa iyong mukha.
Nanlupaypay ka nang mabatid mong nakalayo na siya na nais mong habulin.
Natuon ang iyong pansin sa iyong pinandidirihan.
Binilog mo itong parang isang maliit na piraso ng luwad.
Nakita ko ang kalungkutan at hindi na ang pandidiri.
Naglakad ka patungong basurahan.
Akala ko'y natuto ka na.
Ngunit mali ako.
Bago ka pa man lamang makarating sa basurahan,
Idinikit mo ang nalikha sa posteng katabi ng dapat pagtapunan.
Nakatungo mong nilisan ang lugar na kanina lang ay kampante mong tinatambayan.
Nilapitan ko ang poste.
Kinuha ko ang iyong iniwan at itinapon sa basurahan.

Huwag kang mag-alala.
May pupulot din sa iyo,
At ilalagay ka sa dapat mong kalagyan.

tungkol sa may-akda:

Glaizza Ellyn Mae D. Castillo
Si Gly ay isang junior mula sa Kolehiyo ng Edukasyon. Siya ay kumuha ng Malikhaing Pagsusulat sa ilalim ni Propesor Alwin Aguirre upang mahasa ng kakayahan sa pagsulat
sa Filipino. Gusto niya ang kulay berde, mga pagong at yellowbells. Mahilig siya sa basketball. Pangarap ni Gly ang maging isang guro balang-araw at makagawa ng mga librong pambata.

saranggola

galak, hinaplos mo ako sa araw na ito.
hindi ko inaasahang dadampian mo ng ngiti ang mga labi ko.
hindi ko inaasahang isang saranggola ang magpapangiti sa kanya,
isang saranggola ang magpapangiti sa akin...
at sabay kaming tumawa sa tuwa dahil sa paglayag ng aming munting guryon sa hangin.
mistulan kaming mga bata.
hinahapit ang sinulid, tumatakbo-takbo sa kalawakan ng ating tinatambayan,
iniiwas ang asul na saranggola sa mga sangang sumasayaw sa himig ng hanging tahimik.
hinahapit ang sinulid, hinahabaan pa ang sinulid,
upang magpatianod pa ang aming saranggola sa hangin.

dinala na ng hangin ang aming saranggola sa taas na hindi na maaninag ng aking malabong mga mata.
lumatag na ang kadiliman sa langit, unti-unting sumilip ang mga bituin...
hindi na rin niya makita ang aming asul na saranggola na kanina lamang ay maharot na nakipaglaro sa hangin...

nakangiti siya.
napangiti na rin ako.

iyon lamang ang gusto kong makita.
ang ngiti sa kanyang mukha.
alam kong may natatago pang kalungkutan.

sana sa susunod naming pagpapalipad ng saranggola, isama niyang muli ang kanyang sarili.
--upang lumipad siya, maging malaya...
malaya at malayo mula sa kalupitan ng mundo. (032406)

effects of 2 san mig light

happiness is a choice.
napainom na naman ako.. first time ko to ngayong taon. ayaw ko na kasi sanang uminom pero it really helps kapag kailangan mong irelease yung aggression at ka-agit-an mo sa katawan.

happiness is a choice.
kung ikaw ang nasa katayuan ko, pipiliin mo rin ba ang happiness? pipiliin mo rin ba si happiness kahit na iba ang happiness niya? ayaw kong humingi ng kahit anong kapalit... gusto ko lang ipakita kay happiness na i care. I CARE. though need ng tao na mareciprocate ang feelings nya, i'll deprive myself of that need for now... for now dahil di ko alam ang mangyayari bukas... i'll live one day at a time. ayaw ko magmadali... agit ako. (mga friends, sorry dahil ginawa ko tong entry na to.. alam kong ayaw nyong malungkot ako at depressed dahil sa kaligayahan...)

happiness is a choice.
nakadalawang bote ako kahit ang usapan ay isang bote lang. kaya ko naman. basta pinangako ko sa sarili ko na i won't break down kapag nakainom na. so far hindi pa naman... takot kasi ako. takot ako sa lasing sa totoo lang. takot din akong mawalan ng control sa sarili... so that was my choice. control the intake and control myself.

happiness is a choice.
bakit daw may taong malungkot kahit choice nila ang maging masaya... sabi ko, minsan kailangan nating malungkot para maramdaman ang kasiyahan. nahahighlight ang happiness when you're from loneliness/sadness/bitterness... hindi dapat katakutan ang kalungkutan. siya ang kaibigan kong hindi ako iniiwan.

happiness is a choice.
happiness is a choice. happiness is a birth right (sabi ni marty macariola). kahit hindi ako ang choice ni happiness, i'll be happy.

*next time ko na dagdagan.. antok na ako.

(031406)

untitled

babala: huwag basahin.. ito ay pawang kakornihan at resulta ng ka-agit-an ko.

7:30 nu.
nagising ako sa tunog ng cellphone ko...
"gud am! kamusta na ba ang pinakamagandang babaeng nakilala ko? breakfast ka na... wag ka papagutom. alagaan mo sarili mo. i love you mahal!"
napangiti ako sa sobrang lambing mo. haaayy swerte ko talaga sayo... bumangon ako, nakatitig ako sa picture natin sa side table ko. bagay tayo. ilang tao na nga ba ang nagsabi noon? o baka naman ginawa mo lang silang accomplice... hmm ano pa man, napapangiti pa rin ako. naligo ako. nag-ayos ng sarili--sinuot ko yung pink dress na sabi mong bagay sa akin. nagpaganda talaga ako at pinaghandaan ko talaga ang araw na to.
8:30 nu.
dumating ka. ang gwapo mo talaga. hanggang ngayon, hindi pa rin lumalamlam ang kinang sa mata mo. nakakatuwa. para silang mga stars na tinitingala ko sa langit tuwing gabi. nakangiti ka sa akin. haay para sa akin lang yang ngiting yan di ba? hinawakan mo ang kamay ko... at muli, inihanda ko na agn aking sarili sa paglipad... tuwing kasama kita'y ligtas ako.. corny no? pero la akong magagawa, yan ang epekto mo sakin.
9:00 nu.
dumating tayo sa simbahan. di ko mapigilan ang pagngiti ko. huling rehearsal na natin ito. bukas, sa muling pagbalik natin dito sa simbahan, wala nang makakapaghiwalay satin.
11:00 nu.
tapos na ang rehearsal. hindi natin namalayan ang oras. basta alam kong hindi nawala sa mga labi natin ang ngiti at pagkasabik para sa kinabukasan. nag-aya ka nang mananghalian. kasama ang mama mo, kumain tayo. masarap talaga siya magluto. sana ako rin, kasing galing niya... wag kang mag-aalala, may alam akong lutuin... :D
1:00 nh.
bumalik tayo sa bahay. iniupo mo ako sa duyan at tumabi ka sa akin. hawak mo ang kamay ko, nakatingin ka sa akin... para ulit akong teenager na kinikilig. di ko maitago ang saya dahil ngayon kasama kita. isinandal mo ako sa iyong dibdib at niyakap. rinig ko ang tibok ng puso mo... naalala ko tuloy noong una mo akong niyakap--nakakalunod--rinig ko ang tibok ng puso mo. nakatulog ako sa iyong tabi habang yakap mo ako...
3:00 nh.
ginising mo ako. gusto mong magmeryenda sabi mo. busog pa ako pero sinamahan na rin kita. ayaw kong mawala ka sa paningin ko. kaligayahan ko na ang pagmasdan ka at ang makasama ka. ikinuha kita ng krema de fruta sa ref. ginawa ko iyon para sa iyo. nang maubos mo iyon, isang halik sa pisngi ang ibinigay mo. napangiti lang ako.
4:00 nh.
nagpaalam kang uuwi muna sa inyo. tatawagan mo rin ang mga kaibigan natin para bukas. inihatid kita nang tanaw.
6:00 ng.
tumawag ka. ang sarap talaga pakinggan ng boses mo. tulad ng dati, wala naman talaga tayong napag-usapan na ganoon kahalaga pero umabot ng halos dalawang oras ang tawag na iyon. wala akong gaanong maalala sa ating napag-usapan ngunit ang gaan at sarap ng pakiramdam na nakausap kita ang natira sa aking alaala.
8:00 ng.
tumawag kang muli para siguraduhing naghapunan na ako. napakamaalaga mong talaga.. kaya naman napakadaling nahulog ang loob ko sayo noong college pa tayo.
9:00 ng.
may kumatok sa pinto ng bahay namin. pagbukas ko, ikaw ang nakita ko. puno ka talaga ng gimik. niyaya mo akong lumabas. nakakatawa... para namang hindi tayo magkikita bukas sa simbahan. dinala mo ako sa isang park. doon tayo tumatambay noong college poa tayo--kwentuhan, tawanan, iyakan... ang daming alaala sa park na iyon. may narinig akong tumugtog... kinuha mo ang kamay ko, isinayaw mo ako... nalulunod na naman ako... napakaraming alaala...
11:00 ng.
inihatid mo na ako sa bahay. matapos magbihis, nahiga ako... ipinikit ang aking mata. bukas, pagkagising ko, magkikita tayo sa simbahan.
6 nu.
ha? late na akong nagising. walang gumising sa akin. napabalikwas ako sa kama.. umiiyak na ako. mahihintay mo pa kaya ako? nagmamadali ako. hindi ko alam kung ano ang gagawin. naligo ako. hindi ko na isinuot ang espesyal na damit. isinuot ko ang white dress na mamaya ko pa sana isusuot pagkatapos ng ating pagkikita sa simbahan. umiiyak ako. lakad-takbo ang ginawa ko. wala akong masakyan. kapag minamalas nga naman...
7:00 nu.
nakarating rin ako sa simbahan. nagsimula kayo nang wala ako? bakit? nakita kita. nakatalikod. sino yang hawak mo? huli na ba talaga ako? nalulunod ako. nalulunod ako sa tibok ng puso ko. lumingon ka... malabo na. unti-unting nawala ang guhit ng iyong mukha sa aking paningin. wala ka na.
7:30 nu.
nagising ako sa tunog ng cellphone ko...
"gud am! kamusta na ba ang pinakamagandang babae na nakilala ko. breakfast ka na... wag ka papagutom. alagaan mo ang sarili mo. i love you mahal!"
tiningnan ko ang sender. hindi ko kilala ang numero. nangiti ako. hay nagkamali na naman siguro ng pagpapadala...babalik na lang ako sa tulog at itutuloy ko ang panaginip ko kasama ka. baka ngayon, makahabol na ako.

*ito ay napagbalingan ko at naging resulta nang aking katamaran sa paggawa ng papers... hay haggard ng buhay... ayaw kong mag-acads ngayon...

(031206)

a warm cup

i nod. lookin at the way you hesistate to take my hand, resting so near yours, i know you're already gone. i will make it easy for both of us, i tell myself.i will forget the feel of your hands on my skin. i will smile and tell you that i am happy for you because that's what you want to hear, and that is what i want to believe. i will not hope you will be back soon nor say that i wish i were going with you. Instead, i will keep in mind that there is nothing between us anymore. it is just that the coffee is too warm, and i am so cold.
(020406)

love

love isn't when you cannot sleep,

it's when you want to keep your eyes open.

love isn't when you keep holdin' on,

it's when you learn to let go.

love isn't when you kill yourself with jealousy,

it's when you understand.

love isn't when you fall for someone,

it's when you catch that person when he falls.

love isn't when you see him everywhere,

it's when you close your eyes and he's still there.

love isn't when you tell him all your feelings,

it's when you give up everything for his sake.

and love isn't when you think you were blind,

it's when you know that you were wrong but you didn't mind.

(011606)

life is tricky

life is tricky isn't it?

you want things you can't get.

you get things you don't want.

you get things you used to want but not anymore.

you want things you used to get but not anymore.

when you finally got what you want, you want something else.

when you finally want what you get, you get something else.

funny how we make life seem absurd when it is not.

the joke is not on life...

but on us. (010906)

points to ponder

the things that you see may not be the things you need.

the one that you want may not be the one for you.

:)

***

it ain't love that hurts. it's the absence of it that does.

who says that time heals?

you don't get over the pain...

you just learn to get along and live with it through time.

(010906)

15 seconds

He glanced at me. I glanced at him. After 15 seconds he changed his mind and his glance was elsewhere.

I stared at him. He stared at her. She stared at somebody. After 15 seconds, he was hers.

Confused, he gazed at me with his innocent eyes. Questioning, I gazed at him with my forlorn eyes. After 15 seconds, i have realized...

He was never mine.

Now, I am looking at them. I know, after 15 seconds, he will realize...

She was never his... alone. (010506)

siopao

may isang siopao sa lamesa.

isang malaking siopao na walang pulang tuldok sa gitna.

gutom ako.

may iba ring gutom.

ilan ba?

hindi ko alam.

nakatingin kaming lahat sa nag-iisang siopao sa lamesa.

nagkasundo kami ng isang kaibigan...

hati kami.

may gusto pang makihati.

ayaw namin ng kaibigan ko.

ngunit nabigla kami nang magsalita ang siopao sa lamesa...

"siya ang gusto ko." (010306)

magnanakaw

september 10, 2005, 2:20 pm--sm north edsa.

hinihintay ko ang service ng republic na maghahatid sa akin pauwi. nakatayo ako sa tabi ng isang matandang ale na nagtitinda ng iba't-ibang kendi at dyaryo. nagdilim ang langit. hay naku, kaunti na lang nga ang benta, uulan pa. nakakaawa ang tindera. matanda na kasi siya pero nandoon siya sa eskinita, nakaupo at binabantayan ang kanyang paninda--umaraw man o umulan.

may tumabi sa'king pulis. hmmm.. mukhang kagalang-galang. ipinangangalandakan ng kanyang uniporme na siya ay may ranggo--mataas na opisyal. ngingiti-ngiti siya. nakakabuwisit. para siyang abnoy. hindi ko na lamang pinansin. kumuha siya ng dyaryo mula sa mga nakalatag na paninda ng matanda. ano nga ba ang balita? mag-uupdate si mamang pulis. hinagingan ng tingin-basa ang dyaryo. gusto nya ata ang dyaryo--tiniklop ng apat na beses at inilagay sa bulsa. hmmmmm... nagbukas ng bag ngunit walang kinuhang pitaka. teka lang! napatingin si sir sa akin. ngakangiti habang ako nama'y nakasimangot dahil sa tumatakbo sa isip ko. lumapit si sir sa dalawang sekyu na nasa may likod namin.. hmmm magpapabarya ata--pero nakipagtsismisan lang pala.

pumito si mamang pulis. huminto ang isang fx. binuksan ng pulis ang pinto, sumakay, isinara ang pinto. umandar ang fx. nakaalis na ang pulis. nawala ang dapat sana's P7.00 na kita ng matanda.

hindi siya nagbayad... ni hindi nagpasalamat sa tindera. ang kapal ng mukha niya.

mahirap ang buhay ngayon. mahirap na nga, pinapahirap pang lalo ng mga magnanakaw na nakasuot ng magara.

para sa magnanakaw na pulis na iyon, swerte mo't di ko nakuha pangalan mo. k*pal ka. unti-unti mong nilalason ang mga mahal mo sa buhay sa pagpapakain sa kanila ng pagkaing nagmula sa bulsa ng iba... at kapag kumain ka, mabusog ka sana. (091405)

it's up to you

one song can spark a moment,

one flower can wake a dream.

one tree can start a forest,

one bird can herald a spring.

one smile begins a friendship,

one handclasp lifts a soul.

one star can guide a ship at sea,

one word can frame the goal.

one vote can change a nation,

one sunbeam lights a room.

one candle wipes out darkness,

one laugh can conquer gloom.

one step must start each journey,

one word must start a prayer.

one hope will rise our spirits,

one touch can show you care.

one vote can speak with wisdom,

one heart can know what's true.

one life can make the difference,

you see, it's up to you.

malungkot. kalungkutan. yan ang madalas bumalot sa iyo sa tuwing ikaw ay nag-iisa. malalim na kalungkutan na di mo maarok kung hanggang saan. kalungkutan na sumusugat sayo at nag-iiwan ng marka--isang peklat na paulit-ulit na magpapaalala sayo kung gaano kapait ang nakaraan.

hindi ko ginustong mawala ang taong iyon sa buhay ko. ayaw kong mawala siya sa akin lalo na nang ganun-ganon lang at biglaan. pero ganoon talaga. nagsawa siya. itinulak ako palayo. binuksan ang pinto at pabagsak na sumara ang pinto. namanhid ang buo kong katawan. gusto kong tumawa. gusto kong tumawa upang itago ang sakit. sobra! unti-unting sumungaw ang luha sa aking mga mata. hindi ako iiyak. hindi... kaya tumingala ako sa kawalan. wala akong maisip. paulit-ulit kong nakita kung paano siyang tumalikod at lumabas sa pinto. nakabibingi ang lagabog ng pinto. galit ako. bakit ganoon?

kalungkutan. naririto ka na naman. pagmamasdan mo na naman ba ang pagpatak at pag-agos ng luha sa aking pisngi? tutuyuin mo na ba ang luhang karamay ko?

kalungkutan. binabalot mo na naman ako ngayon sa aking pag-iisa.di ko na maarok ang iyong kalaliman. di ko maaninag ang yong kadahilanan. unti-unti mo na naman akong sinusugatan... upang mag-iwan ng kaypangit na pilat. Ilan na nga ba niyon ang itinatago ko? kayrami na! at sila ang paulit-ulit na magpapaalala sakin na sadyang kaypait ng nakaraan. (060605)

kalungkutan...

malungkot. kalungkutan. yan ang madalas bumalot sa iyo sa tuwing ikaw ay nag-iisa. malalim na kalungkutan na di mo maarok kung hanggang saan. kalungkutan na sumusugat sayo at nag-iiwan ng marka--isang peklat na paulit-ulit na magpapaalala sayo kung gaano kapait ang nakaraan.

hindi ko ginustong mawala ang taong iyon sa buhay ko. ayaw kong mawala siya sa akin lalo na nang ganun-ganon lang at biglaan. pero ganoon talaga. nagsawa siya. itinulak ako palayo. binuksan ang pinto at pabagsak na sumara ang pinto. namanhid ang buo kong katawan. gusto kong tumawa. gusto kong tumawa upang itago ang sakit. sobra! unti-unting sumungaw ang luha sa aking mga mata. hindi ako iiyak. hindi... kaya tumingala ako sa kawalan. wala akong maisip. paulit-ulit kong nakita kung paano siyang tumalikod at lumabas sa pinto. nakabibingi ang lagabog ng pinto. galit ako. bakit ganoon?

kalungkutan. naririto ka na naman. pagmamasdan mo na naman ba ang pagpatak at pag-agos ng luha sa aking pisngi? tutuyuin mo na ba ang luhang karamay ko?

kalungkutan. binabalot mo na naman ako ngayon sa aking pag-iisa.di ko na maarok ang iyong kalaliman. di ko maaninag ang yong kadahilanan. unti-unti mo na naman akong sinusugatan... upang mag-iwan ng kaypangit na pilat. Ilan na nga ba niyon ang itinatago ko? kayrami na! at sila ang paulit-ulit na magpapaalala sakin na sadyang kaypait ng nakaraan. (060605)

patay-sindi

patay-sindi.

bukas-sara.

ang ilaw na paulit-ulit na sinisindihan at pinapatay ay madaling masira.

ang pintuang paulit-ulit na bibuksan at isinasara'y maingay-nakakarindi.

may mga bagay na may limitasyon,

may mga bagay na di mo maikakahon.

darating at darating din ang panahong magsasawa ka sa mga bagay na nasa paligid mo.

kung sa rubberband pa, na-abot mo na ang iyong elastic limit at mapipigtal ka na.

kung ang ilaw ay patay-sindi nang patay-sindi,

at ang pintuan ay bukas-sara nang bukas-sara,

magtitiis ka pa ba kahit ubos na ang iyong pasensiya?